.. ..
و سرخی هلال محرم دوباره رخ عیان کرد و من! چه قدر خوشبختم که زیر سایه‌ی عَلمِ تو دوباره نفس میکشم!
چه سعادتمندم که از عزای تو می‌سوزم و چه شاکرم خدایم را ، که محبتت را سرمایه‌ی دلم کرد و دستب‌بوسِ پدر و مادرم! که جانم به شهد عشق تو پروراندند!
و از تو ای صاحب عزایِ حسین « یا صاحب الزمان » ممنونم که اذن سیاهپوشی و عزاداری جدِّ عطشانت برای این نالایق تن، امضا نمودی….
به من طعمِ شنیدنِ روضه‌های خودت در رسای جدت بچشان….
و چه نیکوست آغازین روز ماه را به ذکر حدیث رضوی سپری کنم که به پسر شبیب فرمودند:
« اى پسر شبیب به راستى محرم همان ماهى است که اهل جاهلیت در زمان گذشته ظلم و قتال را به خاطر احترامش در آن حرام مى دانستند و این امت حرمت این ماه را نگه نداشتند و نه حرمت پیغمبرش را در این ماه ذریه او را کشتند و زنانش را اسیر کردند و داراییش را غارت کردند خدا هرگز این گناه آنها را نیامرزد.
اى پسر شبیب اگر براى چیزى گریه خواهى کرد براى حسین علیه السّلام گریه کن که چون گوسفند سرش را بریدند و هجده نفر از خاندانش با او کشته شدند که روى زمین مانندى نداشتند و آسمانهاى هفتگانه و زمین براى کشتن او گریستند و هنگامی که چهار هزار فرشته براى یاریش به زمین آمدند او گشته شده بود و بر سر قبرش ژولیده و خاک آلود باشند تا قائم عجل الله تعالی فرجه ظهور کند و یاریش کند و شعار آنها یا لثارات الحسین است.
اى پسر شبیب پدرم از پدرش از جدش برایم باز گفت که چون جدم حسین علیه‌السلام کشته شد آسمان خون و خاک سرخ بارید اى پسر شبیب اگر بر حسین گریه کنى تا اشکت بر گونه هایت روان شود خدا هر گناهى کردى از خرد و درشت و کم و بیش بیامرزد. اى پسر شبیب اگر خواهى خدا را ملاقات کنی و گناهى نداشته باشى حسین را زیارت کن،
اى پسر شبیب اگر خواهى در غرفه هاى ساخته بهشت با پیغمبر ساکن شوى بر قاتلان حسین لعن کن، اى پسر شبیب اگر خواهى ثواب شهیدان با حسین را دریابى هر وقت بیادش افتادى بگو «کاش با آنها بودم و به فوز عظیمى مىرسیدم»
اى پسر شبیب اگر خواهى با ما در درجات بلند بهشت باشى براى حزن ما محزون باش و براى شادى ما شاد باش و ملازم ولایت ما باش و اگر مردى سنگى را دوست دارد با آن خدا روز قیامت محشورش کند…
